Όταν τα παιδιά ρωτάνε? και οι μεγάλοι θυμούνται. 

Στα πλαίσια του μαθήματος της Ιστορίας Ε? Δημοτικού, και με αφορμή το κεφάλαιο «Η Εκπαίδευση στο Βυζάντιο», οι μαθητές-τριες της Ε? Τάξης συζήτησαν, πήραν συνεντεύξεις και συγκέντρωσαν μαρτυρίες και αναμνήσεις σχετικά με τα σχολικά χρόνια των γονιών τους και παππούδων τους!

Όταν? πήγαινα σχολείο το  ?50

Από την γιαγιά μου Μαργαρίτα:

«Αχ, αναπολώ τα μαθητικά μου χρόνια, παρόλο που τότε φάνταζαν σωστό μαρτύριο. Τότε έλεγα: «Πόσο θα ΄θελα να γίνω μεγάλη και να γλιτώσω από τις σχολικές σκοτούρες» μα τώρα που μεγάλωσα λέω : «Γιατί να μην μπορώ να γυρίσω πίσω τον χρόνο;» Εκείνη την εποχή το σχολείο ήταν βάσανο.

Όταν ένας μαθητής δεν ήξερε το μάθημα του, ο δάσκαλος  του ζήταγε τα χέρια του και τον έδερνε με μια βέργα μέχρι να αρχίσει να κλαίει. Έπειτα το έβαζε στον τοίχο με το ένα πόδι στον αέρα και άρχιζε να βαράει με τη βέργα το πόδι που ήταν στο έδαφος. Γι? αυτό τα άταχτα παιδιά είχαν ένα σωρό μελανιές στα πόδια τους και είχαν συνηθίσει το ξύλο, αφού τα έδερναν συνέχεια.

Ένα άλλο πρόβλημα ήταν ότι το σχολείο δεν είχε ρεύμα ούτε πετρέλαιο και έτσι θερμαινόταν με ξυλόσομπα. Κάθε μέρα όλα τα παιδιά έφερναν από ένα μεγάλο κούτσουρο. Πολλοί μαθητές είχαν πρόβλημα, γιατί τα σπίτια τους ήταν πολύ μακριά από το σχολείο όπως το δικό μου και αναγκαζόμασταν να περπατάμε μισή ώρα με ένα βαρύ κούτσουρο στην πλάτη.

Τα παιδιά ήταν πολλά και οι δάσκαλοι μόνο δύο, γι? αυτόν τον  λόγο οι μεγαλύτερες τάξεις έκαναν στις μικρότερες μάθημα. Έτσι τα ωράρια δεν ήταν καθορισμένα, μία κάναμε μάθημα το απόγευμα και μία το πρωί, άλλες φορές κάναμε 8-ωρο και άλλες φορές 6-ωρο.

Επίσης το σχολείο δεν είχε λεφτά, να πληρώσει καθαρίστρια, οπότε 4 παιδιά κάθε μέρα ? δύο αγόρια και δύο κορίτσια - καθάριζαν την τάξη. Παρόλα αυτά τα παιδιά πήγαιναν με μεγάλη λαχτάρα στο σχολείο επειδή ήταν ο μόνος τρόπος να μάθουν κάτι. Δεν υπήρχαν τότε βλέπεις τηλεόραση και υπολογιστές.»

                                       Γιώργος,  μαθητής της Ε2 τάξης

Παίρνω συνέντευξη από την μαμά μου για τα σχολικά της χρόνια (Δεκαετία του 70?) 

-Πως ήταν η συμπεριφορά των δασκάλων τότε;

-Η συμπεριφορά των δασκάλων  ήταν πολύ αυστηρή. Οι δάσκαλοι τότε παρακολουθούσαν όχι μόνο την πρόοδο των παιδιών αλλά και την καθαριότητα και την συμπεριφορά αυτών. Δεν δίσταζαν να χτυπήσουν τους μαθητές αν δεν είχαν καθαρά μαλλιά, νύχια κομμένα και καθαρές ποδιές γιατί ποδιές φορούσαν τότε τα παιδιά είτε ήταν αγόρια είτε κορίτσια. Όσο αφορά τα μαθήματα, αξέχαστο μου μένει το μαλλιοτράβηγμα στα κορίτσια και το τράβηγμα των αυτιών στα αγόρια και αυτό γινόταν αν δεν ξέραμε μάθημα.

-Πως ήταν το σχολείο τότε;

-Σε ένα χωριό της Ορεινής  Ναυπακτίας των 100 κατοίκων με 12 παιδιά μαθητές όλων των τάξεων, ένας δάσκαλος για όλους. Στον ίδιο χώρο ανάγνωση, παράδοση, εξέταση όλα μαζί. Το κτίριο ήταν πετρόχτιστο με κεραμιδένια σκεπή και μια τεράστια αυλή για παιχνίδι. Τα θρανία τότε ήταν πράσινα και ξύλινα ενιαία με το κάθισμα και ο πίνακας ήταν μεγάλος και πράσινος και εννοείται ότι γράφαμε με κιμωλία!   

 Κυριακή, μαθήτρια της Ε2 Τάξης

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ?80

- H εκπαίδευση τότε ήταν υποχρεωτική;

- Ναι, όπως και σήμερα!

- Πώς ήταν οι τάξεις τότε;

- Ήταν μεγάλες, γιατί ήμασταν πολλά παιδιά, είχαν ένα μαυροπίνακα που γράφαμε με κιμωλία και η έδρα του δασκάλου ήταν πάνω σε μία ξύλινη βάση!

- Τι μαθήματα κάνατε τότε;

- Κάναμε τα μαθήματα που κάνετε κι εσείς τώρα. Μόνο που δεν κάναμε ξένες γλώσσες στο σχολείο ούτε είχαμε ειδικότητες.

- Φορούσατε απλά ρούχα όπως εμείς;

- Όχι, εμείς φορούσαμε ποδιές!

- Πώς ήταν η συμπεριφορά του δασκάλου προς εσάς;

- Ήταν αυστηρός και καθόλου επιεικής!

- Η δική σας συμπεριφορά στην τάξη;

- Όπως καταλαβαίνεις ήμασταν πολύ ήσυχοι ποτέ δεν αντιμιλούσαμε στον δάσκαλό μας και τον σεβόμασταν.

- Και... τι έκανε ο δάσκαλος όταν δεν τον σεβόσασταν;

- Μας βάραγε και με τη βέργα.

                                   Αγγελική,  μαθήτρια Ε2 τάξης

Για περισσότερες συνεντεύξεις κάνετε κλικ εδώ.